Mona

Ik was de jongste van 4 zussen, dus  werd ik thuis vaak gezien als het vervelende kleine zusje.

Je wordt niet serieus genomen en overal buiten gehouden (herken je dat?)

Op de lagere school werd ik regelmatig gepest vanwege mijn kledingstijl die zwaar buiten de mode viel en mijn flapoortjes. Maar het was niks vergeleken bij het voortgezet onderwijs, waar zowel mijn naam (Mona) een onderwerp voor spot was, alsook mijn groeiende neus (niet van het liegen, maar het gezicht van een puber veranderd nogal). Ik had nog steeds geen vrouwelijke vormen en zag er uit als een plank en dat liet iedereen mij weten. Ik had bijnamen als heks, Pinokkio, havik, Gonzo  (vd Muppetshow) en uiteraard Mona toetje en nog veel meer. Nou zijn nare woorden heel vervelend, maar als ze je in de container proberen te gooien of een wasmand met lapjes over je heen gooien in de klas en je hoort nooit ergens bij en je wordt steeds overal om uitgelachen, of je wordt door leraren klassikaal voor schut gezet, dan wordt het toch wat beangstigender.

Een ‘lotgenootje’ uit mijn klas werd ook vaak gepest en ondanks dat ik wist hoe pijnlijk dat was, pestte ik mee uit opluchting dat íkhet een keertje niet was en in de hoop toch wat goedkeuring te vinden bij de rest. Maar uiteindelijk voelde ik mij daar alleen maar schuldig over .

Het leek alsof ik een plakkaat op mijn voorhoofd had waar op stond : pest mij maar, want echt overal waar ik kwam (in de bus, op de dansschool, waar dan ook) moesten er nare opmerkingen gemaakt worden. Thuis werden mijn zussen steeds als voorbeeld genoemd hoe goed zij het deden en waarom ik ook niet zo was? Het was een onhaalbare doelstelling…

Ik was altijd wel verliefd op iemand, maar werd nooit gezien. Totdat ik hopeloos verliefd werd op een jongen die al verliefd was op mijn zus. Beeld je eens in: ik als tienermeisje heb me opgetut voor een klassefuif en zelfs mijn conservatieve vader staat mij toe om even te flaneren bij die jongen. Ik hoopte zó vurig een complimentje te krijgen maar in plaats daarvan zegt hij tegen mijn zus: “Heb je een schaar voor mij? Dan kan ik een stukje van haar neus afknippen”. Toen hij haar tot overmaat van ramp ook nog kuste in mijn bijzijn daalde mijn zelfbeeld en eigenwaarde naar 0,0.

Hier heb ik jaren mee rondgelopen en kreeg de bijnaam van een andere zus, miss X, omdat ik zó duidelijk een minderwaardigheidscomplex had.